Een Steampunk sprookje
Het sprookje van de stukgedanste schoentjes
Gebaseerd op het sprookje van dezelfde naam van de gebroeders Grimm
Er was eens een luchtschipkapitein die hield van zijn prachtige Zeppelin genaamd “Ostseeburg”. Het passagierscompartiment was comfortabel ingericht, er was een open haard en er stonden zelfs twee bruine lederen oorfauteuils voor. Dikke tapijten dempten elk geluid. Hier zat hij graag te lezen, omringd door alleen zijn windhond en het tikken van de klok.
De kapitein had drie dochters. De oudste, Irma, had een bijna niet in bedwang te houden haardos van krullend haar. Haar haar leek ook op haar karakter: ze was moeilijk te beheersen. Ze vond ook de huidige mode maar niets, de hoepelrokjes en korsetten. Ze wilde een piraatbruid zijn. Natuurlijk op een luchtschip.
De middelste dochter, Katharina, was de mooiste vrouw die je je maar kunt voorstellen. Lang, gouden haar viel op haar smalle schouders en elke man lag aan haar voeten, als ze hem een blik uit haar violetblauwe ogen toewierp.
Ze hield ervan zich mooi te kleden en kon urenlang onderrok boven onderrok proberen voor de spiegel, zoals de mode het verlangde.
En dan was er Norma. Norma was de boekenwurm van het gezin. Ze wilde gewoon alles weten: Hoe de machines van het luchtschip werkten, met welk gas de Zeppelin moest worden gevuld en hoe de grote roeren moesten worden bediend. Ze zat het liefst bij de technici wanneer de machines van het luchtschip werden onderhouden en bekeken.
De kapitein was een welwillende man, maar hij hield zijn dochters erg onder zijn hoede. Elke nacht sloot hij hen met een grote, versierde sleutel op in hun slaapzaal op de zeppelin. “Te veel piraten hier,” mompelde hij dan. “Degene die mijn dochters krijgt als vrouw, maak ik nog wel uit.”
De volgende ochtend viel bijna zijn monocle uit zijn oog. Hij was geschokt toen hij ontdekte dat de veter-laarsjes van de 3 dochters gaten in hun zolen hadden – ze hadden ze stuk gedanst! De volgende dag was het ongelooflijke wederom gebeurd. Opnieuw waren de schoenen stuk gedanst! Wat de kapitein ook probeerde, of hij wachters bij de deur plaatste of de oude kinderjuffrouw sliep bij de zussen, – niets werkte, zijn dochters rukten‘s nachts uit en hij wist niet hoe dat kon gebeuren.
“Hier klopt iets niet!” donderde hij en kondigde aan dat degene die erachter kwam waar zijn dochters dansten in de nacht, een van hen als zijn vrouw mocht nemen. Maar wie de uitdaging aannam en na een nacht in de kamer van de meisjes nog steeds niet wist waar ze dansten, had zijn leven opgeofferd.
De eerste om de uitdaging aan te nemen was een luchtschip piraat genaamd Jorge. Hij werd naar de slaapzaal geleid waar zijn bed was opgesteld. Hij was een knappe man en Irma wierp hem een spijtige blik toe. Vrijwel onmiddellijk werden zijn ogen loodzwaar en hij viel in een diepe slaap. De volgende ochtend waren de zolen van de schoenen van de zusters weer van gaten voorzien en de piraat had zijn leven opgeofferd.
Dit is wat er gebeurde met iedereen die het geheim van de drie zussen probeerde te ontrafelen.
Het toeval wilde dat een arme Steampunk-technicus het koninkrijk binnenkwam en alleen een houten rugzak droeg met veel koperen klinknagels, hendels en krukken. “Ik heb niet meer nodig voor mijn geluk”, zei hij altijd.
Terwijl hij door het landschap wandelde, hoorde hij dat de Zeppelinkapitein technici zocht en omdat ook een arme Steampunk-technicus moet eten, ging hij zich direct op weg. Misschien zou hij hier zijn kennis te gelden kunnen maken en worden aangenomen?
Hoe langer zijn wandeling duurde, hoe meer verhalen hij hoorde over het prachtige luchtschip en ook dat er iets geheimzinnigs was met de 3 dochters van de Zeppelinkapitein.
Hij glimlachte bij zichzelf: een baan èn een geheim, wat een geluk dat hij deze wandeltocht was begonnen!
Toen hij bij de hoofdingenieur naar de baan informeerde, hoorde hij hoe Norma, die natuurlijk weer bij de technici zat en probeerde hen hun geheimen te ontfutselen en te doorgronden, fluisterend tegen haar zuster Katharina zei: “Jij bent vanavond verantwoordelijk voor onze speciale Mede!”
De hoofdingenieur volgde zijn blik. Tiberius was al lange tijd in dienst van de Zeppelinkapitein en hield heel veel van Norma. En hij vond de arme Steampunk-technicus wel iets voor haar. “Wil je ook proberen te achterhalen waar de 3 zussen ‘s nachts dansen?” vroeg hij hem.
“Ja, ik wil dat doen”, zei de arme Steampunk-technicus. En dus besloot Tiberius de jonge man te helpen.
“Hier, neem dit,” zei hij, terwijl hij de arme Steampunk-technicus een klein, messing-kleurig metalen doosje overhandigde. Er stak een sleutel uit het doosje. “Wanneer je de Evanescerum opwindt met de sleutel, word je onzichtbaar. Gebruik het vanavond als je de dochters volgt.” De arme Steampunk-technicus keek hem dankbaar aan. “En…. drink niet de warme Mede die zij jou zullen aanbieden!” De arme Steampunk-technicus glimlachte begrijpend; hij had die conclusie al getrokken. Hij knikte en schudde dankbaar de hand van Tiberius.
Hij bestudeerde de Evanescerum de hele middag. Nu zou hij geen Steampunker zijn geweest als hij zijn soldeerapparaat niet gereed had gemaakt en begonnen was zijn nieuwe aanwinst te verbeteren. Een kleine verandering hier, een schroefje daar en hij had de Evanescerum al geluidloos gemaakt. Toen schroefde hij hem met een glimlach op zijn hoge hoed. Voilà! Uiteindelijk maakte hij nog een apparaat dat Mede opnam, toen hij deed alsof hij dronk.
Dus ‘s avonds deed hij net alsof hij de Mede dronk, viel achterover en begon hard te snurken.
“Haha, hij slaapt,” spotte Irma. “Trek je veter-laarsjes aan, we gaan dansen!”
“Weer een arme stakker die zijn leven weggooit,’ mompelde Katharina. Alleen Norma zei: “Ik heb een vreemd gevoel. Ik denk dat ik hem eerder heb gezien. “
“Onzin,” zei Irma, terwijl ze haar rokken optilde. Ze liep naar de klok die aan de muur tegenover haar bed hing. Ze opende de deur van de klok en vroeg haar zussen: “Zijn jullie klaar? Kunnen we gaan? ”
De andere twee kwamen naar haar toe en Irma draaide aan de wijzers van de klok. Het uurwerk ging sneller en sneller en plotseling verscheen een luik van blauw licht in de slaapzaal.
De arme technicus geloofde zijn ogen niet. Stiekem en stilletjes pakte hij zijn omgebouwde hoge hoed op en zette hem op zijn hoofd. Onzichtbaar volgde hij de zussen. De gang in de diepte zoemde en bromde, zoals het uurwerk het had gedaan. In de muren van de gang wervelden tandwielen en klokcijfers in blauwe luchtstromen. Wat een spektakel! De arme Steampunk-technicus probeerde betoverd door het schouwspel om een van de tandwieltjes te vangen. Daarbij trapte hij per ongeluk Norma op de lange jurk.
Ze schrok. “Help, iemand houdt me vast”, riep ze. “Onzin,” zei Irma, “er is niets. Schiet op, we willen gaan feesten.”
Langzaam ademde de arme Steampunk-technicus uit. Dat was net goed gegaan! En het tandwiel zat in zijn zak.
Hij belandde in een groen veld. De zon scheen nog wel en hij kon een kasteel op de achtergrond zien. Hij keek rond: er liepen vreemde figuren rond. Daar kwam een hond zo groot als een mens met een groot hoofd en een bordje in zijn armen, “Free Hugs”. Hij ging snel in een andere richting. Een meisje met een rode kap en een mand in haar armen verdeelde appels. Hij kreeg grote ogen toen zes in het wit geklede mensen hem voorbij stormden met wapens in hun handen. Hij zag ook Steampunkers in kleine groepjes, maar was verrast dat ze vaak even bleven staan om in verschillende houdingen te poseren. Flitslicht verlichtte hun gezichten. “Bedankt voor de foto’s,” riep een man, “ik zal ze later uploaden naar mijn Facebook-pagina.” Waar was hij ?? Of misschien moet hij vragen: wanneer?
De drie zussen dansten immers wild voor een groot, helder verlicht podium.
Ze dansten de hele nacht, en de arme Steampunk-technicus vond het leuk om er naar ze te kijken. Hij hield ook van deze kleurrijke wereld. Het leek erop dat mensen hier konden zijn zoals ze wilden. Hoe verschillend ze ook waren, iedereen leek geaccepteerd te zijn zoals hij was. Toen de ochtend aanbrak, haalde hij zijn zakhorloge tevoorschijn en zuchtte. Het was tijd om terug te keren. Toen rende hij vooruit, nog steeds onzichtbaar, door de gang. Blauwe bliksems flitsten en de gang leek te flikkeren. “Er is hier iets mis,” dacht hij.
Hij rende de slaapzaal binnen, deed zijn hoge hoed af en deed alsof hij zou slapen.
Na een tijdje liepen de drie zussen buiten adem door de gang, die achter hen leek in te storten. “Wat is er met de gang gebeurd?,” fluisterden ze opgewonden. “Oh nee,” zei Katharina. “Stel dat we nooit meer terug zouden kunnen gaan!”
Ze stopten de klok, waarvan de wijzers met een piepend geluid tot stilstand kwamen. Vervolgens namen ze nog even een kijkje bij zijn bed. “Zie je wel,” zei Katharina tegen Norma, “hij ligt hier stil en slaapt diep en vast. Onze Mede werkt gewoon goed. Hij heeft niets te maken met de flikkering in de gang.“
De volgende dag vroeg de kapitein aan de Steampunk-technicus waar zijn dochters waren geweest. De schoenen waren opnieuw stuk gedanst. Hij glimlachte alleen maar en vertelde over de klok en de wandeling en het feest van de vreemde figuren. Als bewijs trok hij het tandwiel uit zijn broekzak, die blauw en snel in zijn hand draaide.
De Zeppelinkapitein kon het niet geloven. Hij riep zijn dochters en toen ze het tandwiel zagen, wisten ze dat hun klok nooit meer zou werken.
“Wat heb je gedaan?”, vroeg Irma boos. De arme technicus draaide beschaamd zijn hoofd weg.
“Je hebt het raadsel opgelost! Welke van mijn dochters wil je nu gaan trouwen?”, vroeg de kapitein. De arme Steampunk-technicus hoefde geen twee keer na te denken. “Geef me Norma,” zei hij, “zij is net zo’n technologie-fanaat als ik!
Norma bloosde en keek hem recht in de ogen: “Graag wil ik met je trouwen. Maar ik heb een vraag voordat ik je mijn hand geef.” ” Ga je gang,”glimlachte de Steampunk-technicus en knipoogde naar haar met beide ogen. “Hoe heet je? Ik ken je naam nog niet!” Nu was het tijd voor hem om te blozen. “Archibald,” zei hij.
En zo leefden Norma en Archibald nog lang en gelukkig en samen bouwden ze een nieuwe klok waarmee je door de tijd kunt reizen. Maar dat is een ander verhaal.
Van harte jullie
Irma Madhatter
of gewoon
Dani van Steampunk Heaven